Ook niet één drankje dan? Het is me nog niet overkomen dat ik in een vlaag van verstandsverbijstering, niet goed opletten, vermoeidheid, onrust of een andere afleiding toch weer een wijntje heb genomen. Het wordt na bijna 2,5 jaar zonder alcohol ook steeds makkelijker, moet ik zeggen.
Ik ben er nu zo aan gewend om in allerlei situaties (uit eten, verjaardagen, vakanties) geen alcohol meer te drinken dat de winewitch eigenlijk nog nauwelijks langskomt. Ik heb er echt geen behoefte meer aan en ik ben er eigenlijk ook niet meer mee bezig in mijn dagelijks leven, los mijn coaching op dit onderwerp aan anderen.
Maar nog niet helemaal… Het gebeurt me nog weleens, zelden, maar toch. Zomaar ineens uit het niets. De eerste zonnestralen in de lente, bepaalde geluiden of geuren die me ergens aan herinneren. En dan is er ineens dat verlangen om mezelf te laten gaan, wijntjes op een terras.
Heel even het gevoel van mezelf zielig vinden, van ‘waarom mag ik niet van mezelf één drankje’ versus ‘ik wil niet drinken omdat ik me zoveel beter, fijner, dapperder, echter, gezonder, enzovoort, enzovoort’ voel. Alsof ik even in verwarring raak en mijn eigen logica niet meer begrijp, en niet meer snap waarom ik dan toch niet één wijntje zou mogen nemen. Want zo erg is het toch nooit geweest? En ik heb best wel discipline. Best veel zelfs.
Dat verlangen gaat altijd weg. Vrij snel ook overigens. Kwestie van minuten of seconden. Een ik neem er dan ook niet eentje. Maar niet zonder dat ik bewust mijn eigen gedachten in moet zetten. Mezelf eraan moet herinneren waarom ik ook dat ene glas niet neem, ook al denk ik dat het met al mijn discipline best zou lukken om het bij dat ene glas te houden.
Of twee? Twee is toch ook nog steeds heel weinig? En kijk… daar gaan we weer. Dit is wat ik niet meer wil. Tellen en wikken en wegen. Wanneer wel, wanneer niet, hoeveel wel, hoeveel niet. Die winewitch die steeds vaker weer langskomt. Voordat ik het weet zit ik dan weer op mijn oude patroon van meer en vaker alcohol drinken dan ik wil, omdat ik weet dat ik me ga ergeren aan al die beperkingen en de alcohol weer zijn werk heeft gedaan in mijn systeem. Nee, dus ook niet ééntje.
Gelukkig kun je erop vertrouwen dat naarmate je langer alcoholvrij bent, je ook echt steeds meer loskomt van die alcohol en er (vrijwel) niet meer naar verlangt. De ruimte heeft zich opgevuld met andere dingen. Je bent er niet meer mee bezig. En dat is fijn. Maar blijf dus altijd oppassen. Er zijn verhalen bekend van mensen die decennia niet meer dronken en toch weer begonnen. Het is zo gebeurd. Blijf je dus altijd bewust van wat jij wil, hoe je voor jezelf wilt zorgen en wat jij werkelijk nodig hebt.
Kun je daar wel een beetje hulp bij gebruiken? Ik coach je er graag bij.
